امروز،صحبت از مدرسه فردوسی بود . هرکسی از هر دری حرفی،خاطره ای داشت تعریف می کرد .خاطرات روزهای اشتغال به کار در مدرسه ، مدرسه ای که ازبیرون نگاهی دیگر به آن داشتند ، وامروز نگاهی دیگر . کسی از آینده که خبر ندارد روزی بعضی ها می گفتند :باید مدرسه تعطیل شود ،وبعضی ها هم اگر می دانستند دراین مدرسه باید تدریس داشته باشند  ،یا بااکراه می آمدند یا به اجبار . اما دانش آموزان مدرسه در حال وهوای دانش آموزی خود کاری به این حرفها نداشتند . بالاخره روز گار چه بخواهی چه نخواهی در گذر است وما صحنه گردان ،یا بازیگران این صحنه که هرکسی نغمه خود خواند واز صحنه رود ،وجالب تر این که صحنه پیوسته به جاست وآیندگان بهترین داوران خواهند بود .

آری امروز در لابه لای آن خاطرات کهنه 10 سال پیش با خنده آنهارا مرور می کردیم  که اگرآن حرف تلخ جمع کردن مدرسه نبود الان این حرفها هم نمی نوشتم . امروز امیدوار تر ازهر روز دیگر ،وقتی نگاه می کنم بعضی از همان دانش آموزان دیروز مدرسه فردوسی معلم شده اند وبعضی تکنسین بیهوشی اطاق عمل و بعضی کارشناس حسابداری وبعضی هم مهندسی ریاضی و عده ای درمدارس نمونه دولتی ،خوشحال وامیدوار به آینده مدرسه ای که شاید همت مردی سحر خیز مدرسه ای مستقل برای این دانش آموزان بسازد .

در پایان دوباره اعلام می کنم .از آینده کسی خبر ندارد  . یه روزی هم خبر ساخت مدرسه برای دلخوشی خودمون می نویسیم .                       ( والسلام )